Shannon

Shannon werd vroeger gezien als het verlegen meisje dat altijd lachte. Die lach werd het masker waar ze de meest duistere en zelfdestructieve gedachtes achter verborgen hield. Rond haar dertiende ontwikkelde Shannon namelijk een eetstoornis, anorexia nervosa, waardoor ze zichzelf compleet verloor.

Ze had altijd het gevoel dat ze geen talenten had, haar eetstoornis leek daar echter de perfecte oplossing voor te bieden: daar kon ze namelijk wél in uitblinken. Het bleek uiteindelijk nog de enige houvast in haar leven. Maar door haar drang naar controle, verloor ze juist steeds meer de controle over haar leven.

Na heel wat behandelingen en opnames leerde ze dat haar anorexia vooral een overlevingsmechanisme was. Een manier om haar problemen en zorgen te vergeten.

Onbegrip
Shannon stuitte op veel onbegrip vanuit haar omgeving. Ze hoopt met haar verhaal te laten zien dat het over zoveel meer gaat dan alleen ‘niet eten’. Wat doet een eetstoornis nou écht met je? Ze schreef er een boek over en spreekt erover op scholen. Door haar verhaal zonder schaamte te delen, is ze nu een steun voor anderen die zich in haar herkennen, en hoopt ze meer begrip te creëren bij mensen die ermee te maken krijgen vanaf de zijlijn. 

In haar ervaringsles vertelt ze dan ook het eerlijke verhaal. Ze vertelt over de meest schaamtevolle en pijnlijke dingen. De dingen die we vaak niet met een ander durven te delen; want juist dat zijn de dingen die ons vanbinnen ‘opvreten’. Deze ervaringslessen die ze zelf enorm gemist heeft, zou ze nu graag aan anderen mee willen geven.

Woonplaats: Geleen