Wolf

Wolf leefde vanaf zijn 15e jarenlang op straat. Hij sliep overal en nergens en stond dag en nacht in de overlevingsmodus.

Al op jonge leeftijd kon Wolf niet meer thuis wonen. Nadat ook het begeleid wonen voor hem niet werkte, stond hij als vijftien-jarige jongen op straat in Amsterdam. De hele dag was hij bezig met: ‘waar ga ik vanavond slapen?’. Bij vrienden of vriendinnen vond hij af en toe een plek, maar dit was altijd tijdelijk. Soms sliep hij in treinen, speelhuisjes of helemaal niet, en bleef hij wakker tot het weer ochtend werd. 

“Als je nergens welkom bent, ga je vanzelf geloven dat je niet zoveel waard bent”

Voor school kreeg hij al snel vrijstelling. “Ik weet nog dat ik met een slaapzak aankwam op school. Vrij snel daarna kreeg ik vrijstelling, want naar school gaan ging niet samen met dakloos zijn.”

Nergens thuis horen, en je niet welkom voelen. Wolf heeft zich lang eenzaam en niet gewenst gevoeld. “Als je nergens welkom bent, ga je vanzelf geloven dat je niet zoveel waard bent”. Die mindset beïnvloedde ook zijn gedrag. “Als iedereen mij toch al zo ziet, wat maakt het dan allemaal nog uit”, dacht hij dan. 

Keerpunt
Het keerpunt kwam toen hij inzag dat dat positiviteit net zo aanstekelijk werkt als negativiteit. “Toen ik voor de eerste keer in de trein de deur voor iemand openhield, kreeg ik een glimlach terug. Dat heeft alles veranderd.” Door te focussen op het positieve kwam Wolf er weer bovenop en werkt hij hard aan een leven als muzikant. “Ik weet nu dat als ik iets wil, dat ik het kan en dat ik het verdien. Door deze mindset weet ik dat ik nooit meer terug zal vallen in  mijn oude patroon”.

Woonplaats: Amsterdam