Nicole
Nicole kreeg op haar 16e voor het eerst een paniekaanval tijdens haar werk als caissière in een supermarkt. Ze weet nog goed hoe ze zich voelde: licht in haar hoofd, benauwd en ze begon hevig te trillen. Ze wist niet wat haar overkwam en wilde het liefst alleen maar wegrennen, wegrennen van de angst.
De paniekaanvallen volgden elkaar steeds sneller op. Eerst alleen buitenshuis, maar al snel ook thuis. Ze was zo bang dat haar iets zou overkomen tijdens een paniekaanval, dat de angst alleen maar toenam. Vier jaar lang durfde Nicole vrijwel de deur niet meer uit, en ook thuis kon ze geen rust meer vinden.
Hierdoor werd haar leven steeds beperkter: school kon ze niet afmaken, vriendschappen raakte ze kwijt, en van een sociaal leven was geen sprake meer. Terwijl haar leeftijdsgenoten zichzelf en het leven aan het ontdekken waren door te gaan studeren, werken, uitgaan en relaties aan te gaan, bracht Nicole haar dagen door op haar slaapkamer, waar het elke dag voelde als een strijd om de dag door te komen.
Ervaringsverhaal delen
Ervaringsverhaal delen
Waar ze in die tijd veel tegenaan is gelopen, waren de vooroordelen en onwetendheid over mentale gezondheid in haar omgeving. Ze voelde veel schaamte, voelde zich ‘raar’ en twijfelde erg aan zichzelf. Door deze ervaringen zet Nicole zich nu in om het mentale welzijn van kinderen en jongeren te versterken, het praten over mentale gezondheid te normaliseren en het stigma dat erop rust te doorbreken. Dit doet ze onder andere als kinder- en jongerencoach in haar praktijk, maar ook door het delen van haar eigen ervaringsverhaal, om zo (h)erkenning te kunnen bieden en hoop en vertrouwen te kunnen geven.
Woonplaats: Oosterhout
Ik was zo bang dat me iets zou overkomen tijdens een paniekaanval, dat de angst alleen maar toenam.
