Gillby

In zijn jeugd voelde Gillby zich vaak onbegrepen. Hij was graag alleen en liet weinig mensen toe in zijn fantasiewereld. Hoewel hij dit prettig vond, voelde hij zich vaak anders. Thuis had hij het gevoel dat zijn emoties niet serieus werden genomen. Deze gevoelens zette hij door in zijn puberteit en begon met middelengebruik om zijn emoties te onderdrukken.

Het gebruik nam toe, en Gillby kropte zijn emoties steeds verder op. Dit leidde tot verslaving, onzekerheid, depressie, suicidale gedachten en schaamte. Door die schaamte praatte hij met niemand over zijn gevoelens en zette hij een masker op. Naar de buitenwereld leek hij een vrolijke, gezellige jongen die altijd in was voor een feestje, maar van binnen werd hij steeds ongelukkiger. Hier kwam ook een gevoel van eenzaamheid bij en kreeg hij te maken met rouw en verlies waar hij moeilijk mee om kon gaan.  Het masker brokkelde langzaam af, en het werd steeds moeilijker om zijn gevoelens te verbergen.

Ervaringsdeskundige jongerencoach
Na tien jaar van gebruik besloot hij hulp te zoeken. ADHD werd vastgesteld en hij ging naar een kliniek. Tijdens zijn behandeling leerde hij dat zijn emoties er mochten zijn. Dat verdriet, blijdschap, boosheid en angst oké zijn. Deze boodschap heeft hij als ervaringsdeskundige jongerencoach uitgedragen aan jongeren die met soortgelijke problemen worstelen. Het gaat niet om de verschillen, maar om de overeenkomsten. Verbinding ontstaat vanuit herkenning.

Met zijn verhaal wil hij het taboe rondom emoties en gevoelens doorbreken. Het is oké om niet oké te zijn, zolang je erover durft te praten. Door herkenning hoopt hij een veilige omgeving te creëren waarin je je gevoelens kunt uiten en jezelf kunt zijn.

Woonplaats: Nieuwegein